O‘shanda 1-sinf o‘quvchilari tushdan keyin o‘qirdik. Uyimiz maktabdan biroz uzoqroq bo‘lib, piyoda qatnar edim. Maktabga borish uchun poyezd yo‘l bo‘ylab 1–2 kilometrni bosib o‘tishga to‘g‘ri kelar edi.
Yetti yoshda hali juda kichkina bo‘lganim uchun darsdan qaytishda toliqib qolardim. Kun jazirama issiq… Relslar o‘rtasida uyga qaytmoqdaman… Boshim ham og‘rib turibdi. Ustiga ustak hayol surib kelyapman.
Shunda to‘satdan mendan 80–100 metr uzoqlikda poyezd yo‘lning o‘rtasida qandaydir chiroyli, yashil rangli kichkinagina do‘konga ko‘zim tushib qoldi.
Shunchalik chiroyli ediki, hatto uning top-toza, yaraqlagan oynalari ham bor. Mahliyo bo‘lib u tomon yura boshladim. Axir o‘zingiz o‘ylab ko‘ring, shunday issiqda muzdekkina muzqaymoqqa nima yetsin.
Lekin, negadir u tomon yurganim sari do‘kon kattalashib borayotganday tuyuldi. Qiziq… Nega unday bo‘lyapti?! Shunda birdan, kuchli signaldan hushimga keldi. O‘zimni yerga otdim. Yonginamdan yo‘lovchi poyezdi pishqirib o‘tib ketdi.
Keyin bilsam do‘kon deb o‘ylagan narsam aslida poyezd ekan… Ancha payt talmovsirab maysada yotdim. Uzoqdan hay-haylab yugurib kelgan bir cho‘pon yuzimga suv sepib hushimga keltirdi.
Cho‘ponning aytishicha, hatto ismimni, manzilimni ham unutib qo‘yibman bir muddat. Bu voqeani ota-onamga aytib o‘tirmadim. Hozirgacha bilishmaydi…
